صاحبان قصرهای پرشکوه

راه کج رفتند تا بالای کوه

تاجداران مطاع این ملل

مدتی ماندند بر اوج قلل

می به کام و خون مردم در گلو

فاصبحو بسیار خوش، واستنزلوا

خوش فراز امّا چه بد افتادنی

بد فرودی بود و بد جان دادنی

چونکه لغزیدند از راه غرور

پس در افتادند در اعماق گور

قوم خسران دیده، غافل، بی خبر

عرصه بازارشان غرق ضرر

این ندا آمد از آن کوه بلند

هان! چه می دانید از این چون و چند؟

از غبار ره نشین پرسید کوه

چهره ها کو؟ چهره ها! اینَ الوُجوه؟

کو تن و اندام و کو چشمانشان

کو غلامان و نگهبانانشان

این صدا برخاست از حلق قبور

جمله اینجایند، پیش مار و مور

چند روزی بیشتر نگذشت، ها

کرم ها خوردندشان با اشتها

زورمندان مرده و پوسیده اند

دست گرگ مرگ را بوسیده اند

روزشان شب شد، شب تار و سیاه

عمرشان بر باد و هستیشان تباه

گشته محروم از جلال و جاه و فر

ناتوان و بینوا و کور و کر

تا رسد پیک اجل بر کوخ و کاخ

گر دهد مهلت، فقط یک آه و آخ

در مغاک خاک و در ژرفای چاه

بد فرو بسته نگاه از مهر و ماه

تخت و تاج و زیور آلات طلا

ماند بهر دشمنان مبتلا

مستبدّان و طواغیت جهان

ماندنی بودند اگر، بودند، هان!

کو حریم و پرده های رنگ رنگ

برده های بی نصیب اهل زنگ

واژگون شد کاخ و یکسر خاک شد

راوی افلاس و استهلاک شد

گنجهاشان ماند از آنان نشان

زیر کوه خاکی آتشفشان

محتشم بیخود که بی حشمت نشد

کار کارستان که بی حکمت نشد

کاخ ها ایینه عبرت شده

احتشام الملک بی حشمت شده

گر چه هارون زاده آنشب شد خجل

اشک ریز و شرمسار و منفعل

باز دست از ظلم هرگز برنداشت

دانه ای از نیکنامی برنکاشت

طاق را ایینه عبرت نکرد

ترک استبداد بی غیرت نکرد